Bieg ultra Granią Tatr (wyjazd 15-20.08)

25 km i 1100 m - tyle mi zabrakło, żeby móc z Wami podzielić się szczęściem z mety i fajnym zdjęciem z medalem. Dziś jednak po raz pierwszy jestem sklasyfikowany jako DNF.

"Bądź gotów przegrać bitwę, żeby wygrać wojnę" – dziś musiałem podnieść białą flagę. Najpierw ból żołądka, a od 20 km dopadły mnie skurcze, które do 45 km nie odpuściły nawet na chwilę. Chciałem walczyć, ale nie zadzwonił (a obiecał) Mateusz Oracz , zabrakło jego kopa i musiałem zejść ...

A tak serio, to na 45 km skurcze przywodzicieli po raz setny rzuciły mną o ziemię i tuż za mną nadciągała burza . Każdy krok wywoływał ból, serce chciało, jednak musiałem powiedzieć sobie "stop".

Czy żałuję? Nie, jestem dumny, że znalazłem w sobie odwagę, by zawalczyć o zdrowie. Niedosyt pozostaje, bo wiem, że mogę, że już ukończyłem Bieg Ultra Granią Tatr z czasem 12:52:33 i wiem, że gdyby dziś wszystko zagrało, to byłem przygotowany, by jeszcze szybciej pobiec niż w 2015 roku.

To jednak nie był mój dzień, ale co jak co, dobry trening mam w nogach, bo by zejść do Ani, łącznie pokonałem 52 kilometry i 3900 .

Ps nie ma nic ważniejszego niż zdrowie, a ja mam jeszcze sporo do zrobienia na tym świecie