W pogoni za Dzikiem na górskie szczyty: sierpnia 2024

Zrobiłem to

Jestem finisherem Biegu Ultra Granią Tatr 2024

. Bajka!

Nie złamałem się, mimo że to był najtrudniejszy i najbardziej wymagający start, z którym przyszło mi się zmagać, a w sumie na który sam się zapisałem i zapłaciłem za niego

Kiedy podchodząc na Ornak moje przywodziciele zostały zaatakowane przez skurcze, dokładnie tak samo intensywnie jak w zeszłym roku oraz w tym samym miejscu, zwątpiłem, czy jestem w stanie jeszcze raz ukończyć ten bieg

Świadomość, że przede mną bieg z Murowańca przez Krzyżne, Dolinę Pięciu Stawów do Wodogrzmotów Mickiewicza wywołała we mnie niepokój

. Ujmując prościej - pioruńsko w górę (drabinką do nieba i nazot), następnie zwijanie się w jeżową kulkę i dostanie się na dół - powtórz kilkanaście razy, aż dotrzesz do miejsca, z którego ponoć będzie już tylko małe pioruńsko w górę i łagodniejsze w dół

Zrobiłem to, bo obiecałem sobie, że jedyną zmienną, która w tym roku mnie powstrzyma przed ukończeniem tego biegu, bez względu w jakim czasie, to będzie burza

24.08. jednak na niebie poza prażącym słońcem i delikatnie chłodzącym wiatrem niewiele można było dostrzec (domyślcie się, co się ze mną działo, skoro widziałem wiatr

). Też tak mieliście kiedyś?

Zatem, choćbym miał być ostatni na mecie, postanowiłem tym razem ja "przywalić" skurczom

Dodatkowo mega wsparciem był telefon Mateusz, po którego motywacji musiałem wkulać się na to Krzyżne, inaczej nie mógłbym pokazywać się w okolicach Poznania, dzięki Dziku

Także bezcenne rady Dawid Rosolski, shoty magnezowe i moja siła zawieszenia na Zosi szyi medalu pomogły mi nie poddać się.

Zbiegając do Wodogrzmotów z daleka słyszałem krzyk córki "Tatuś dajesz, Tatuś go", dlatego nie było opcji, żebym sam mógł zejść z trasy. Musieliby siłą zmusić mnie, abym nie dotarł na metę

Na 10 kilometrów przed upragnionym celem dogoniłem biegacza, który zmagał się z ogromną niedyspozycją żołądkową

. Okazał się on moim tatrzańskim bratem biegowym. Nasze ścieżki zbiegły się już w zeszłym roku, kiedy nasza przygoda na BUGT zakończyła się DNF, zeszliśmy z trasy na Murowańcu w tym samym czasie. W tym roku ostatni odcinek pokonaliśmy razem, wzajemnie się motywując, kiedy ja nie miałem siły podchodzić, a Dariusz miotało w miejscach, gdzie ja mogłem szybciej. Odnajdując w sobie siłę, dawaliśmy ją sobie na wzajem i upragnioną metę przekroczyliśmy wspólnie spełniając to szalone marzenie. Czas 15:33:53 to dla mnie spełnienie pod każdym względem

Jak przebiegłem to w niespełna 13 godzin w 2015 roku, nie pytajcie. Tym razem byłem przygotowany mocniej, posiadałem większe doświadczenie i uważam, że nie zaniedbałem niczego. Wykonałem 200% treningów, przez ponad miesiąc uzupełniałem magnez i potas, dbałem o regenerację. Nie mam sobie nic do zarzucenia

. A wynik, tak serio - dla mnie nieistotny. Spodenki finishera są cenniejsze niż weselny garnitur (nie narażając się żonie - któryś tam weselny, a nie ślubny

Ps. Najlepszy support na świecie - moja Żona Anna, gdyby nie Ty to pewnie bym się poddał, dziękuję za wszystko, bo mało kto wie, ale logistyka pomocy w trakcie biegu to skomplikowana sprawa

BUGT: 71 km i 5000 m up. Z 400 startujących skończyło 184 osoby.

---------------------

Dzień przed:

Pakiet odebrany, słowo się rzekło - jutro, o 4:30 stanę na starcie biegu, przed którym czuję duży respekt

Przede mną do pokonania 71 kilometrów wiodących szlakami turystycznymi polskich Tatr Zachodnich oraz Wysokich. Trasa jest wymagająca technicznie: ekspozycja, dużo skał, luźnych kamieni, spore przewyższenia i pogoda, która w tym roku ma nas rozpieszczać swoim gorącem